Denken 2.0

De Verenigde Staten zijn oud. Stokoud. Niet in de zin van 'oud' oud, maar gewoon oud. Ouderwets. Terwijl het als statenverbond pas een paar honderd jaar bestaat. De afgelopen dagen waren we in het land van de Amish in Pennsylvania. Dan denk je misschien: ja, geen wonder, die lui leven nog in de oudheid met hun koetsjes, paarden en elektriciteitsloze huizen. Dat is ouderwets. Maar nee, dat bedoelen we niet. Zij hebben namelijk iets wat wij niet meer hebben: tijd. Tijd om met elkaar te leven en te delen. Niet dat altijd alles koek en ei is, want ze leven volgens strenge regels, dus het zal vast wel eens botsen onder elkaar. Maar de jachtigheid van onze wereld gaat letterlijk en figuurlijk langs hen heen. Gisteren zagen we ze aan het werk op het land. Met paard en wagen. Gewassen oogsten met een zeis en met de hand in schoven samenbinden. Los van de tijd. Het duurt zolang het duurt. Ze wonen in kleine boerendorpjes in eenvoudige boerderijen. Een boodschap halen doen ze met de buggy (het koetsje) of ze lopen. Dat kan ook, want hun afstanden zijn niet groot. Denken 2.0 zou je het kunnen noemen. Think easy, think small. 

Zelf zijn we daar natuurlijk heel hardleers in, wij met onze grote reis over de Grote Plas, maar wij hebben Denken 2.0 wel direct voor onszelf ingevoerd. We doen het deze weken namelijk alleen maar 'piano an'. Een hapje hier, een snapje daar, een ritje in de auto (niet te lang) en een lekker namiddagdutje op de zachte kingsize bedden die we gereserveerd hebben. Think easy, think slow.

Denken 2.0 kan op meer plaatsen worden ingezet. Op eten bijvoorbeeld. Eten en drinken zijn hier overal te koop. Alles, maar dan ook alles is verpakt in plastic. De messen, vorken en lepels, de koffiebekers, de saladebakjes, de soepbekers hebben een plastic deksel en de warme kippenpoten uit de buffetbar gaan mee in een plastic doosje. En als je wat koopt gaat er meteen een plastic zak omheen. En na gebruik gooi je al dat plastic weg in de afvalbak. Dat moet toch echt anders. Think easy, think clean.

Over eten gesproken: wil je niet helemaal uit de voegen groeien, dan probeer je 'er een beetje op te letten'. Zo noemen wij dat altijd. Maar dat valt in Amerika nog niet zo mee. Fastfood dringt zich overal met schreeuwerige reclames aan je op. En de porties zijn groot, heel erg enorm belachelijk groot. Zelfs in de supermarkt. Neem melk. Melk is daar in gallons te kopen. Daar sta je dan als je maar een half litertje wil hebben. Of een bekertje. En heel veel eten of drinken is extra zoet. Brrrrrr. Er is al wel verbetering, want heel vaak kun je lezen hoeveel calorieën een product bevat. Gezonde producten zijn er wel, maar ze liggen verdekt opgesteld, dus je moet goed kunnen zoeken. Think easy, think light.

Een kleine zonde is er wel in ons vakantieleven. Nou ja, een kleine. Het gaat over het autorijden. We hebben een Toyota huurauto. Dat is op zich niet zo spannend. Het is alleen dat het niet zo'n kleine, brave en zuinige Aygo is, zoals je die in Nederland ziet, maar een grote RAV4. Een crossover SUV. En die rijdt me toch lekker. Hoog op de wielen zweef je over het asfalt. Een zaligheid gewoon. Automatische transmissie, cruisecontrol, achteruitrijdcamera, automatische lampen, een navigatiesysteem die je op tijd waarschuwt voor snelheid, flitscamera's en afstand tot je voorligger (bumperkleven kost je geld in de States). Inderdaad, dat is geen Denken 2.0. Dat is niet zuinig en niet milieubewust. Sorry. Dat is think easy, drive big.