Groot genieten in het klein

Natuurlijk, je kunt oneindig veel kilometers afleggen in Amerika. Het land is echt gigagroot. Een ritje van 500 kilometer is maar een piepklein stukje op de landkaart. En er is altijd nog zoveel meer te zien en te beleven. Het één nog mooier, groter en overweldigender dan het ander. Reizend door het land doe je zo enorm veel indrukken op, dat het je compleet gaat duizelen. Maar daar kun je wat aan doen. De kunst is, zo hebben wij deze reis geleerd, om groot te genieten, maar dan in het klein. Dan heb je niet het gevoel dat je helemaal verzadigd raakt. Dan blijft het behapbaar. 

Wij hebben een aantal bewust gekozen kleine, fijne, grote genietmomenten gehad. Zwemmen bijvoorbeeld. Wat is er lekkerder aan het eind van een hete reisdag, dan een verfrissende plons in het water? Sommige hotels hebben heerlijke buitenzwembaden. Niet te koud, niet te warm. Soms met een bubbelbad erbij. Ideaal. Daarna is het een kwestie van: kies een rustig uurtje uit, hijs je in je zwempak en neem zo'n lekkere dikke badhanddoek van het hotel mee naar het bad. Neem er ook een ligbedje bij, als je tussendoor wilt relaxen. Bij het afdalen van het trapje voel je het al: dit is geweldig! Een ultiem vakantiegevoel wordt spontaan geboren.

Nog zo eentje: een powernapje in je airconditioned hotelkamer. Gewoon ergens op een achternamiddag. Perfect ook na een zwembadplonsje. Zie het voor ogen: buiten is het heet en vochtig, binnen is aangenaam koel. De airco ronkt zachtjes op de achtergrond. Voor je staat je zachte en comfortabele queensize bed, met heerlijk soepele lakens. Kruip erin. Gewoon doen! Je komt meteen in een heerlijke ontspannen slaapmodus. Als je na een uurtje wakker wordt, ben je compleet herboren. 

Een iets uitgebreider voorbeeld nu. Ergens onderweg in de Blue Ridge Mountains, waren we dicht in de buurt van een indianenreservaat. We zagen het op het bordje staan: Cherokee, 22 miles. Een bergweg. Niet smal en niet superspannend om te rijden, maar gewoon een mooie bergweg met veel bochten. Stijgen en dalen. Dan weet je al: die lui in dat dorpje wonen niet naast de snelweg, daar kan het nooit druk zijn. Een bezoekje meer dan waard dus. Onderweg konden we in alle rust genieten van het volop aanwezige, prachtige natuurschoon. In Amerika mag je niet hard rijden en in de bergen al helemaal niet. 

Dit indianenreservaat is trouwens een (kleine) wereld op zich. De mensen werken er samen om het hoofd boven water te kunnen houden. Er is een museum over de geschiedenis van de Cherokee indianen en er is een winkel waar lokaal vervaardigde spullen worden verkocht. Daarnaast is er in het dorp voor de toeristen een oorspronkelijke indianennederzetting nagebouwd. Daar kun je doorheen lopen.

Een allerhartelijkste ontvangst was er bij binnenkomst. Een rondleiding volgde, gecompleteerd met allerlei demonstraties van vaardigheden. Het betrof maar een kleine groep mensen die het dorpje runde. Maar met elkaar gaven ze op kleine schaal een heel bijzonder inkijkje in een onbekende, grote en helaas grotendeels verloren gegane cultuur.

Een klein voorbeeldje nog om af te sluiten. Wij zijn muzikanten. Wat doet een muzikant, zodra hij in downtown New Orleans komt? Dan zoekt hij de muziek op. De muziek die hier ontstaan is: de melancholische blues, de zorgeloze dixieland, de levendige jazz en de strakke beat van de funk. De muziek leeft, knort en schreeuwt in New Orleans dat het een aard heeft.

Dus daar liepen wij in het French Quarter, tussen oude en vaak prachtig gerestaureerde oude gebouwen. Veel rumoer en leven op straat. Muziek overal live te horen, binnen en buiten. Gewoon ergens op een willekeurige straathoek liepen we tegen een klein bandje aan. Vier man sterk. Hele kleine bezetting: sousafoon, trombone, drums en zang/klarinet. En spelen! Spelen, dat de vonken er vanaf vlogen! Klein en eenvoudig qua opzet, maar groots, levendig en zeer compleet in de uitvoering. Echt genieten!