Het systeem
11 september 2018 - Schiphol, Nederland
Kwart voor drie midden in de nacht. De wekker gaat af. Het is tijd. Systeemtijd. Het signaal voor de reismachinerie om automatisch in werking te treden na een lange periode van dagen, uren en minuten aftellen. En dat moet ook, want dit mechanisme is nodig om van A naar B te komen. In ons geval beter gezegd van H naar A. H staat voor Haaksbergen en A voor Amerika. Je stapt in het systeem om op weg te kunnen gaan. En daarom staan we voor dag en dauw naast ons bed. Buiten is het aardedonker. Stilte alom. De hele omgeving is in diepe rust. Maar het systeem vraagt om actie.
En daar gaan we. Snel even een beschuitje eten. Een slok melk erachter aan. En nog een banaan. Hup, de vers opgeladen accu's snel in de telefoons drukken. De laatste spullen in de tassen. Het laatste afval in de container. Nog even de tanden poetsen. Koffers naar buiten duwen. Nog snel een zenuwachtige check of portemonnees en paspoorten echt ingepakt zijn. Zijn de lampen uit? Is alles klaar?
Geen tijd meer, want daar draait de Schipholtaxi onze straat al in. We stappen in. De chauffeur gooit de koffers achterin. En gas, daar rijden we al. Eerst kalmpjes aan, rustig de grote weg oprijden en soepeltjes het relaxte Twente achter ons latend. De snelweg kondigt zich aan. De chauffeur veert op en trapt de dieselende motor aan tot hoge toeren. Daar scheuren we loeiend over de A18 richting Schiphol. Nog even een snelle tussenstop voor een mede passagier die ook op reis gaat. In vliegende vaart gaan we verder. Van links naar rechts zwiepen we over de rijbanen. We zetten ons schrap voor scherpe bochten. Het klamme zweet staat ons in de handen. Gelukkig, daar is Schiphol en daar de vertrekhal. Eindelijk. We staan stil, stappen uit pakken de koffers en gaan een beetje stijfjes lopend verder. In onze ooghoeken zien en horen we de taxi met gierende banden wegrijden, op weg naar nieuwe haastige kilometers. Pffff, even uitblazen.
Op Schiphol vinden we onze weg na enig zoeken en wat aarzeling. De koffers droppen we in de selfservice container. Dan de controle van de handbagage en de paspoortcheck. Het vertrouwde Starbuckslogo doemt voor ons op. Tijd voor een cappuccino. Kleine emmertjes deze keer. Kopjes kennen ze immers niet. Uitpuffend op de bank komen we weer tot rust. Even teletekst checken. Wat lezen we daar? Er is een orkaan is op weg naar de oostkust van de Verenigde Staten. Daar gaan wij ook naar toe. Wauw, we vallen wel met onze neus in de boter!
Heel veel plezier en behouden vaart!
Een heel fijne vakantie gewenst!!!!